Natuurlijk ben ik teleurgesteld en is er verdriet. Ik ging naar Tokyo voor een medaille en dat is niet gelukt. Helaas.
Zelf zie ik het niet als weer niet. Rio, waar ik als vierde eindigde, was gewoon heel anders. Toen was ik niet een van de topfavorieten, ik ging daar echt als jonkie heen. Ik had nog nooit een evenement gewonnen. Nu ging ik er anders in. Met veel meer ervaring en drie wereldtitels. Dat het dan niet lukt dat doet pijn, meer pijn dan in Rio.
Waarom het niet lukte? Daar hebben we, Jacco mijn coach en ik, de laatste dagen in Japan al veel over gepraat. Wat zeker is, is dat de voorbereiding anders was. Tegelijkertijd wisten we dat van tevoren. Was het de tyfoon en de daarbij komende lastige onvoorspelbare omstandigheden? De komende tijd zullen we gebruiken om dat verder te analyseren.
Als supporter en sportliefhebber heb ik de afgelopen weken ook zeker genoten. Van de onbevangenheid van Femke Bol en de veerkracht van Anouk Vetter. Van het goud van Niek Kimmann, de baanwielrenners en de prestaties van alle andere TeamNL sporters. En natuurlijk in het bijzonder van de medailles voor mijn teamgenoten van TeamNL zeilen: het goud van Kiran en het brons van Annemiek & Annette en Marit. Het is supergaaf dat het team het zo goed doet. Tegelijkertijd komt het juist daardoor misschien wel wat harder aan. Dat het bij mij deze keer niet gelukt is.
Voor nu is het vooral heel erg fijn om weer thuis te zijn en niets te moeten. Het ware voor mij toch wel zware en emotionele weken in Tokyo. Dan merk ik dat ik bij mijn dierbaren wil zijn, bij mijn vriend en familie. Juist dan wil ik hen het liefst om me heen hebben. Al is het maar om ze even een knuffel te geven.
Gelukkig was mijn weg naar Tokyo toe supermooi, mede dankzij het team dat ik om mee heen had. Met in het bijzonder mijn coach Jacco Koops, trainer Casper Bouman en Giorgos Charalampopoulos mijn fysieke trainer. Tokyo had de kers op onze taart moeten zijn, dat is niet gelukt. Maar die taart is er nog steeds, ik ben nog steeds drie keer wereldkampioen. Dat is niet weg, sterker nog het is een hele mooie weg hiernaar toe geweest.
Dat realiseer ik me ook. En als ik het zelf even dreig te vergeten word ik daar door andere wel aan herinnerend. Ik heb inmiddels zoveel hele lieve berichtjes gekregen. Van de mensen om me heen, mijn privé-sponsoren, de mensen bij het Watersportverbond, van mensen die ik helemaal niet ken maar ook hele ervaren topsporters en oud topsporters. Dank daarvoor! Gemene deler in al die berichten: dat dit ook sport is, dat het niet altijd lukt. Dat ik trots mag zijn op wat ik al heb. Dat niet iedereen kan zeggen dat je drie keer wereldkampioen bent geworden.
Na de welkom thuis ceremonie van TeamNL op het Olympic Festival dinsdag, hebben we het gisteravond bij het Watersportverbond met onze hoofdsponsor Allianz en de gemeente Den Haag nog eens dunnetjes overgedaan. Dit is voorlopig dan ook even mijn laatste blog. De komende weken is de agenda echt even leeg.
Het wordt de komende dagen mooi weer dus ik ben het water op!